Ik heb mijn diabetes type 2 omgedraaid. Hier is hoe ik het deed

Luister naar dit artikel

De moderne geneeskunde laat het lijken alsof medicijnen de enige manier zijn om met diabetes om te gaan. Maar wat als een dieet een oplossing kan zijn?

Op een grijze zondag, midden in de Covid-lockdown, kreeg ik een onwelkom telefoontje van mijn huisarts. Tot dan toe was ik er vrijwel mijn hele leven in geslaagd om buiten de spreekkamer van een dokter te blijven, afgezien van routinecontroles. Mijn geluk was op.

‘Het spijt me dat ik u  tijdens een weekend moet storen,’ zei ze. ‘Maar je tests zijn net teruggekomen en je bloedsuikerspiegels zijn alarmerend. Ik ben er vrij zeker van dat je diabetes hebt.’

Tijdens de lockdown ervoer ik symptomen die ik nu begrijp als waarschuwingssignalen voor diabetes type 2, de ziekte – samen met de voorloper ervan pre-diabetes – die volgens de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention bijna de helft van alle volwassen Amerikanen treft. . Ik had altijd dorst en was ertoe overgegaan kruiken zoete appelcider te drinken. Ik urineerde meer dan normaal en mijn urine had een oranje tint. Toen mijn arts mij een bloedtest gaf, ontdekte ze dat mijn A1C, een meting van de bloedsuikerspiegel over een periode van drie maanden, 11,8% bedroeg, een niveau dat algemeen bekend staat als “door het dak”. Alles boven de 5,7% wordt als pre-diabetisch beschouwd. Boven de 6,4% heeft u diabetes.

Ik heb mijn huiswerk gedaan. Ik heb geleerd dat diabetes type 2 een aandoening is met een hoge bloedsuikerspiegel die mij kwetsbaar maakt voor blindheid, amputatie en nier- en hartziekten. Ik ben van nature geen piekeraar, maar ik had plotseling het gevreesde gevoel dat mijn leven op het punt stond ingekort te worden. In werkelijkheid was mijn voorlichting over de disfunctionele staat van het Amerikaanse dieet en voeding nog maar net begonnen.

Dit was een nieuwe wereld voor mij, maar ook griezelig bekend. De afgelopen jaren heb ik mij, als oprichter van een non-profit strafrechtorganisatie genaamd het Marshall Project, geconcentreerd op de kwestie van de hervorming van het strafrecht. Ik heb geleerd dat, hoe polariserend het strafrecht en de raciale gelijkheid in dit land ook zijn, voeding zelfs nog controversiëler is. Als massale opsluiting een nationaal schandaal is dat zich in het volle zicht verbergt, dan zijn onze dubbele diabetes- en zwaarlijvigheidsepidemieën – die de armen en gekleurde mensen onevenredig zwaar treffen – eveneens bronnen van diep menselijk lijden waaraan we eenvoudigweg gewend zijn geraakt.

De diabetesspecialist uit de Upper East Side waar mijn arts mij naartoe stuurde, probeerde mij op mijn gemak te stellen. ‘Dit is geen doodvonnis’, zei hij. “Het heeft de neiging om in de loop van de tijd erger te worden, maar met de juiste medicatie en veranderingen in levensstijl kan het onder controle worden gehouden.” Hij schreef recepten uit voor insuline en metformine, en gaf nauwgezette instructies over hoe ik in mijn vingertop moest prikken om mijn bloed tweemaal per dag te meten, hoe ik mijn cijfers moest noteren en hoe ik een naald in mijn buik moest steken om insuline te injecteren.

Ik vroeg hem welke veranderingen ik eventueel in mijn dieet zou moeten aanbrengen. Twintig jaar eerder was ik getroffen door het controversiële en baanbrekende artikel van schrijver Gary Taubes uit 2002 in de New York Times Magazine, ‘What If It’s All Been a Big Fat Lie?’, waarin de groeiende beweging in voedings- en diabeteskringen werd beschreven om het aantal diabetesgevallen te verminderen door middel van minder koolhydraten om af te vallen en de bloedsuikerspiegel te verlagen.

Het binnenkort te verschijnen boek van Taubes, Rethinking Diabetes: What Science Reveals About Diet, Insulin and Successful Treatments, onderzoekt een eeuw aan onderzoek naar diabetes, en probeert aan te tonen waarom zoveel experts de zaken zo lang zo fout hebben gehouden. Dit is het vijfde boek van Taubes over voedingswetenschap, en ik zou willen stellen dat zijn nauwgezette, op wetenschap gebaseerde werk (hij is drievoudig winnaar van de Science in Society Journalism-prijs van de National Association of Science Writers) hem tot de Bryan Stevenson van voeding maakt. , een vroege stem in de wildernis voor een onorthodoxe visie die steeds meer geaccepteerd wordt.

Hoewel koolhydraatarme diëten vandaag de dag wellicht meer geaccepteerd zijn dan toen Taubes er in 2002 voor het eerst over schreef, grotendeels dankzij zijn journalistiek en belangenbehartiging, zijn ze nog steeds verre van de standaardzorg voor patiënten, zelfs voor diabetici. De gezichtsuitdrukking van mijn arts suggereerde zelfs dat dit misschien wel de allereerste keer was dat hij nadacht over de vraag hoe voeding een rol zou kunnen spelen bij de behandeling van diabetes.

‘Natuurlijk, je moet minder suiker gebruiken als je kunt’, zei hij gedwee. “Kortom, als je op een verjaardagsfeestje bent, eet dan gewoon een half stuk taart in plaats van een stuk taart.” Was dit het equivalent van een arts die een roker met longkanker vertelt minder sigaretten te roken in plaats van te stoppen? Farmaceutische interventie zou duidelijk het voorgeschreven medicijn zijn. Er werd gesuggereerd dat er een verandering in het voedingspatroon moest plaatsvinden, maar er werd geen nadruk op gelegd.

Toen ik naar buiten ging, overhandigde de dokter mij vervolgens een brochure, Living with Diabetes, uitgegeven door het American College of Physicians. Op de omslag stond een foto van een vrolijk en zwaarlijvig stel dat elkaars hand vasthield. ‘Je kunt nog steeds koolhydraten eten’, stond er. “Maak de portiegroottes gewoon kleiner.” Daarin zaten foto’s van heerlijke koolhydraatrijke voedingsmiddelen zoals cake, sinaasappelsap, bagels en pasta, gevolgd door pagina’s met instructies over het bereiden, injecteren, bewaren en meenemen van een insulinevoorraad.

“Eerst wilde ik geen foto’s maken, maar ik realiseerde me niet hoeveel beter ik me kon voelen”, koerde een tevreden klant in de brochure. “Het heeft voor mij een groot verschil gemaakt.”

Op pagina 57, in kleine lettertjes, kwam de kicker: “De ontwikkeling van Leven met diabetes: een dagelijkse gids voor u en uw gezin werd gefinancierd door een subsidie van Novo Nordisk”, de Deense farmaceutische gigant die insuline aan diabetici heeft verkocht. sinds 1924.

Angst kan een krachtige motivator zijn, en ik heb toevallig een afkeer van zowel het toedienen van stoffen in mijn lichaam als van voortijdige dood, dus besloot ik de literatuur te lezen over wat diabetes type 2 is. Ik ontdekte een gigantische gemeenschap van wetenschappers, artsen en patiënten die al waren gaan begrijpen dat diabetes type 2 in feite omkeerbaar is – wat betekent dat de bloedsuikerspiegel tot onder het diabetesbereik kan worden verlaagd, hoewel dit niet garandeert dat de diabetes permanent is verdwenen – en dat de remedie eenvoudig is: stop met het eten van koolhydraten, de enige macronutriënt die diabetici zoals ik niet veilig kunnen metaboliseren zonder de hulp van medicamenteuze therapieën.

Ik stopte met het eten van de broden, pasta’s, snoepjes en zetmeel waaraan ik gewend was geraakt. Het was niet gemakkelijk; Ik mis nog steeds mijn pizza, bagels en sushi (witte rijst is voor mij een no-no). Vroeger had ik het allemaal met veel plezier genuttigd.

In feite leefde ik in parallelle universums. Aan de ene kant stond ik in nauw overleg met mijn arts, die omslachtige, pijnlijke en dure medicijntherapieën voorschreef die waren ingewijd door de American Diabetes Association. Zelfstandig volgde ik een goedkoop, op gezond verstand gebaseerd pad dat beter werkte dan welk medicijn dan ook. Gelukkig kelderde mijn bloedsuikerwaarde. Mijn A1C daalde naar 5,4%, een gezond niveau. Binnen drie maanden nadat ik voor het eerst insuline in mijn buik had gespoten, leek mijn diabetes in remissie te zijn. Ik verloor 20 pond. Eén manier om erover na te denken is dat mijn diabetes zich manifesteerde als ik koolhydraten at. Als ik dat niet deed, was het in principe prima met mij.

Het is zijn verdienste dat toen mijn arts mijn bloedsuikerwaarden zag, hij mij van alle medicijnen afhaalde. ‘Je hebt mij niet meer nodig,’ zei hij. Maar hij gaf ook blijk van een schokkend gebrek aan nieuwsgierigheid naar wat ik deed om mijn A1C zo dramatisch te verlagen. Ik besef nu dat mijn arts een eerlijke poging deed om de richtlijnen van de American Diabetes Association te volgen. Ik vroeg hem niet of hij zich ervan bewust was dat de vijf grootste financiers van de ADA de farmaceutische bedrijven Abbott, AstraZeneca, Eli Lilly and Co, Novo Nordisk en Regeneron zijn.

Voeding in Amerika is ongetwijfeld lastig. Denk eens aan de debatten waar medische professionals zich nog steeds mee bezighouden: vetarm versus weinig koolhydraten, carnivoren versus vegetariërs en veganisten, het energiebalansmodel (calorieën erin, calorieën eruit) versus het koolhydraat-insulinemodel (het zijn de koolhydraten!). Gezien de miljarden die aan onderzoek worden uitgegeven, bestaat er een schokkend gebrek aan consensus over de reden waarom we dik worden en diabetes krijgen, en wat we wel en niet moeten eten om dit te vermijden of te voorkomen.

Er zit meer achter dan het anekdotische verhaal van één patiënt. Diabetes en obesitas zijn kostbare moordenaars. Diabetes alleen al zal dit jaar waarschijnlijk de zesde doodsoorzaak voor Amerikanen zijn, maar omdat het ook nauw verbonden is met hart- en nierziekten, de ziekte van Alzheimer en beroertes, is het moeilijk om precies te weten hoeveel Amerikanen hierdoor voortijdig sterven.

Diabetes is ook big business: in 2017 besteedden Amerikanen 237 miljard dollar aan de behandeling van de ziekte, ongeveer 100 miljard dollar meer dan tien jaar eerder. Obesitas – wat een symptoom of een oorzaak van diabetes is, afhankelijk van welke medische professional je het vraagt – is verantwoordelijk voor nog eens miljarden dollars. Volgens een artikel uit 2022 in de Lancet kunnen jaarlijks bijna een half miljoen sterfgevallen in Amerikanen worden toegeschreven aan overgewicht.

Onlangs vroeg ik Gary Taubes hoe we hetzelfde gevoel van nationale urgentie over voeding en diabetes zouden kunnen creëren dat het Marshall Project en andere organisaties in het strafrechtbeleid proberen te brengen. Zijn antwoord was zowel afgemeten als verantwoord. Hij riep niet op tot het onmiddellijk verbieden of belasten van suikerhoudende stoffen, hoe giftig hij ook zou denken dat ze zijn, zoals ik dat zou kunnen doen, noch demoniseerde hij de farmaceutische of voedingsindustrie of de medische wereld, zoals ik dat zou doen.

“Er is significant bewijs dat het vervangen van koolhydraten door voornamelijk vetten gunstig is bij de behandeling van zowel obesitas als diabetes,” zei hij. “Er zijn bijna 200 klinische onderzoeken uitgevoerd om de gezondheidsresultaten van deze diëten te testen.” Maar, zo voegde hij eraan toe, geen van deze onderzoeken was van een omvang of duur die het soort bewijsmateriaal leverde dat nodig was om de medische consensus in beweging te brengen.

Wat nodig was, zei hij, waren grootschalige, door de overheid gefinancierde voedingsstudies die voor eens en voor altijd vaststellen waarom we dik worden en hoe we mensen met diabetes moeten behandelen. “Ik geloof dat de wetenschappelijke consensus verkeerd is, maar we hebben meer studies nodig om dit te bewijzen”, concludeerde hij.

Dit was niet het antwoord waar ik naar op zoek was, maar ik respecteerde Taubes’ respect voor een eerlijk proces op het gebied van voeding. Taubes is een journalist die denkt als een wetenschapper; dat maakt zijn werk zo boeiend.

Ik denk niet als een wetenschapper; Ik ben een patiënt. Het verontwaardigt mij dat we toestaan dat bedrijven suikerhoudende granen aan kinderen verkopen, en suikerhoudende dranken aan iedereen, of dat de American Diabetes Association tegelijkertijd gefinancierd wordt door de farmaceutische industrie en zo sterk neigt naar farmaceutische oplossingen voor mijn ziekte. Of dat dit jaar ruim 100.000 mensen zullen overlijden aan diabetes, een ziekte die vaak omkeerbaar is.

Het verbaast mij dat er nog steeds zoveel weerstand bestaat tegen het financieren van voedingsstudies die tot op de bodem uitzoeken of suiker verslavend of giftig is, of die voor eens en voor altijd bepalen waarom 42% van alle Amerikanen, volgens een recente CDC-studie, zwaarlijvig is. Ten slotte doet het mij pijn dat mensen met overgewicht worden gedemoniseerd, ondanks bergen bewijsmateriaal dat suggereert dat zwaarlijvigheid een gevolg is van de stofwisseling, armoede, slechte voeding en slecht medisch advies.

De obesitas- en diabetesepidemieën zijn een collectieve nationale mislukking; hoe eerder we dit erkennen, hoe eerder we kunnen beginnen met het oplossen ervan.

Dit artikel is op 6 december 2023 gewijzigd om te stellen dat diabetes type 2 weliswaar in remissie kan worden gebracht – of ‘omgekeerd’ – door veranderingen in levensstijl, maar dat er geen garantie is dat dit permanent is.

Bronnen: The Guardian