Auteur van onderzoek dat werd gebruikt om ongevaccineerden te belasteren had banden met Pfizer – Nieuw peer-reviewed onderzoek laat zien waarom het onderzoek gebrekkig was

Luister naar dit artikel

Tijdens de COVID-19-pandemie hebben politici, wetenschappers en mediaorganisaties niet-gevaccineerde mensen belasterd, hen de schuld gegeven van het verlengen van de pandemie en een beleid bepleit dat ‘de niet-gevaccineerden’ de toegang tot openbare locaties, bedrijven en hun eigen werkplekken ontzegde.

Maar uit een peer-reviewed onderzoek dat vorige week in Cureus werd gepubliceerd, blijkt dat een belangrijk onderzoek uit april 2022 van Fisman et al. – gebruikt om draconisch beleid te rechtvaardigen dat niet-gevaccineerden scheidt – was gebaseerd op de toepassing van gebrekkige wiskundige risicomodellen die geen wetenschappelijke onderbouwing bieden voor dergelijk beleid.

Dr. David Fisman, een epidemioloog van de Universiteit van Toronto, was de hoofdauteur van de studie uit april 2022, gepubliceerd in de Canadian Medical Association Journal (CMAJ), waaruit volgens de auteurs bleek dat niet-gevaccineerde mensen een onevenredig groot risico vormden voor gevaccineerde mensen.

Fisman heeft gewerkt als adviseur voor vaccinmakers Pfizer, Seqirus, AstraZeneca en Sanofi-Pasteur. Hij adviseerde ook de Canadese regering over haar COVID-19-beleid en werd onlangs gevraagd om leiding te geven aan het nieuwe Institute for Pandemics van de Universiteit van Toronto.

Fisman vertelde verslaggevers dat de belangrijkste boodschap van het onderzoek was dat de keuze om zich te laten vaccineren niet louter persoonlijk is, want als je ervoor kiest om niet gevaccineerd te worden, creëer je ‘risico’s voor de mensen om je heen’.

De pers liep ermee mee weg.

Krantenkoppen als die van Salon: ‘Alleen rondhangen met niet-gevaccineerden brengt de gevaccineerden met een hoger risico: studie’, Forbes’ ‘Studie toont aan dat niet-gevaccineerde mensen een verhoogd risico lopen om de gevaccineerden te infecteren’ of Medscape’s ‘Mijn keuze? Niet-gevaccineerden vormen een buitensporig groot risico voor gevaccineerden’ verspreidden zich in ruim 100 outlets.

Het Canadese parlement gebruikte het document om beperkingen voor niet-gevaccineerde mensen te bevorderen.

In de nieuwe studie die vorige week werd gepubliceerd, tonen Joseph Hickey, Ph.D., en Denis Rancourt, Ph.D. echter aan dat het ‘susceptible-infectious-recovered (SIR)’-model van Fisman, dat werd gebruikt om zijn conclusies te trekken, een flagrante tekortkoming in een van de belangrijkste parameters: de contactfrequentie.

Toen ze die parameter aanpasten om rekening te houden met gegevens uit de echte wereld, leverde het model een verscheidenheid aan tegenstrijdige resultaten op, waaronder een die aantoonde dat het scheiden van niet-gevaccineerde mensen de epidemische ernst onder de gevaccineerden kan vergroten – precies het tegenovergestelde van wat Fisman et al. beweerde te laten zien

Hickey en Rancourt, onderzoekers bij Canada’s Correlation: Research in the Public Interest, concludeerden dat zonder betrouwbare empirische gegevens om dergelijke SIR-modellen te informeren, de modellen “intrinsiek beperkt” zijn en niet als basis voor beleid mogen worden gebruikt.

De Canadese onderzoekers probeerden hun artikel te publiceren in CMAJ, waar Fisman zijn oorspronkelijke onderzoek had gepubliceerd, maar de redacteur – een medewerker van Fisman – weigerde het zelfs maar te beoordelen.

De open access-versie van CMAJ weigerde het artikel ook te publiceren, zelfs nadat het gunstige peer reviews had ontvangen.

In een brief, met ondersteunende documentatie, aan de CMAJ en de Canadian Medical Association, vertelden Hickey en Rancourt over het ‘vervelende verhaal’ waarbij de redacteuren van het tijdschrift ‘een groot aantal bijkomende en onnodige bezwaren verzonnen, kennelijk bedoeld als onoverkomelijke barrières’ voor het publiceren van hun studie.

Ze publiceerden de studie later in het peer-reviewed tijdschrift Cureus.

Rancourt tweette een link naar de onderzoeksresultaten, samen met een montage van mediafragmenten uit het pandemietijdperk waarin niet-gevaccineerde mensen tot zondebok werden gemaakt.

The latest rigorous peer-reviewed science has now proven that these (video clip) despicable global-parasite pronouncements were wrong (=disinformation), and were therefore evil given the widespread harm caused…
MEDIA NOTICE ABOUT THE ACTUAL SCIENCE: https://t.co/FrXJGWaCsF
h/t… pic.twitter.com/xyV8ksCtiH

— Denis Rancourt (@denisrancourt) December 18, 2023

‘Een beleid gebaseerd op niets’

SIR-modellen werden vaak gebruikt als basis voor pandemiebeleid, vaak met fatale tekortkomingen die sindsdien uit onderzoek zijn gebleken.

Fisman et al. hebben hun onderzoek ontworpen om de impact te meten van het scheiden van twee groepen – gevaccineerde en niet-gevaccineerde mensen – door een SIR-model toe te passen om te voorspellen of de niet-gevaccineerden een buitensporig risico vormen voor de gevaccineerden tijdens een ernstige acute respiratoire virale uitbraak, gebaseerd op de variabele mate van vermenging tussen de groepen .

Het model, zo schreven Hickey en Rancourt, hield echter geen rekening met de gevolgen van die segregatie op de ‘contactfrequenties’, een sleutelparameter bij het voorspellen van epidemische uitkomsten.

In plaats daarvan ging het ervan uit dat de contactfrequenties tussen de meerderheids- (gevaccineerde) en sociaal uitgesloten (niet-gevaccineerde) groepen gelijk en constant zouden zijn, wat ‘niet realistisch is’, vertelde Hickey aan The Defender.

Met andere woorden, het model ging ervan uit dat de twee groepen gescheiden zouden zijn, maar toch hetzelfde parallelle bestaan zouden leiden: socialiseren, werken, winkelen en op precies dezelfde manier in contact komen met anderen.

Maar in de echte wereld betekende de segregatie dat niet-gevaccineerden van veel openbare plaatsen werden uitgesloten, waardoor hun contactfrequenties ernstig werden beperkt.

Hickey en Rancourt implementeerden het SIR-model opnieuw, waarbij ze testten op een mate van segregatie die varieerde van nul tot volledige segregatie en waarbij de contactfrequenties voor individuen in de twee groepen konden variëren met de mate van segregatie.

Toen ze het model uitvoerden met behulp van de meer realistische schatting van hoe verschillend segregatiebeleid verschillende contactfrequenties tussen de twee groepen zou kunnen genereren, “ontdekten we dat de resultaten overal op de kaart te zien zijn”, zei Hickey.

Door niet-gevaccineerde mensen te scheiden van de gevaccineerde meerderheid, zei hij: “Je kunt het aantal aanvallen onder gevaccineerde mensen verhogen, of je kunt een daling zien.”

“Negatieve epidemiologische gevolgen kunnen optreden voor beide gesegregeerde groepen, ongeacht de schadelijke gevolgen voor de gezondheid van het beleid zelf”, schreven ze.

Hickey zei dat de variabele uitkomsten erg gevoelig waren voor de waarden van de parameters in het model, namelijk de frequentie van infectieus contact.

Maar hij zei dat er in de echte wereld geen betrouwbare metingen zijn voor de contactfrequentie, en zonder betrouwbare metingen voor modelinputs is het model in wezen zinloos.

Ze concludeerden dat de mate van onzekerheid bij dergelijke SIR-modellen zo hoog is dat ze redelijkerwijs geen beleidsbeslissingen kunnen ondersteunen.

“Het is een beleid dat eigenlijk op niets is gebaseerd”, zei Hickey.

“We kunnen niet aanbevelen dat SIR-modellering wordt gebruikt om segregatiebeleid met betrekking tot virale luchtwegaandoeningen te motiveren of te rechtvaardigen, op basis van de huidige stand van kennis”, concludeerde de studie.

‘Fisman’s fraude’

Modellering had een grote impact op de pandemische respons in Canada en wereldwijd, vertelde statisticus Regina Watteel, Ph.D., die de impact van het Fisman-artikel vastlegde in haar boek ‘Fisman’s Fraud: the Rise of Canadian Hate Science’, aan The Defender.

Als sleutelfiguur bij het modelleren van de pandemie in Canada was Fisman “op alle niveaus betrokken bij de pandemische reactie van Canada”, zei ze.

Hij was ook invloedrijk als publiek figuur, maakte vanaf het begin talloze kleinerende opmerkingen over ‘anti-vaxxers’ en pleitte voor beleid zoals vaccinpaspoorten en schoolsluitingen lang voordat hij een grote subsidie ​​ontving van de Canadian Institutes of Health Research voor zijn SIR-modelstudie. .

Fisman was in interviews open over het feit dat het doel van het onderzoek uit 2022 was om “het idee te ondermijnen dat de vaccinkeuze het beste aan het individu kan worden overgelaten”, zei Watteel.

Het modelleringspapier uit 2022 presenteerde niet alleen wiskundige resultaten, de auteurs maakten ook politieke beweringen.

Het artikel verklaarde:

‘De keuze van sommige individuen om vaccinatie te weigeren zal waarschijnlijk de gezondheid en veiligheid van gevaccineerde mensen beïnvloeden op een manier die niet in verhouding staat tot het aandeel niet-gevaccineerde mensen in de bevolking.

“Risico’s onder niet-gevaccineerde mensen kunnen niet als egocentrisch worden beschouwd, en overwegingen rond gelijkheid en rechtvaardigheid voor mensen die ervoor kiezen zich te laten vaccineren, maar ook voor degenen die ervoor kiezen om zich niet te laten vaccineren, moeten in overweging worden genomen bij het formuleren van het vaccinatiebeleid.”
Ondanks ernstige zorgen die door talloze onderzoekers in de reactiesectie van het CMAJ-artikel werden geuit, promootte de reguliere internationale pers het artikel op grote schaal als bewijs dat niet-gevaccineerden een gevaar vormden voor gevaccineerden.

Fisman pleitte publiekelijk voor vaccinmandaten en paspoorten en vertelde verslaggevers dat de drijfveer achter het modelleringsonderzoek geen wetenschappelijke vraag was over de effecten van segregatie op de infectiecijfers, maar de politieke vraag: “Wat zijn de rechten van gevaccineerde mensen om beschermd te worden tegen niet-gevaccineerde mensen?”

Een paar dagen nadat het onderzoek was gepubliceerd, gebruikte de parlementair secretaris van het ministerie van Volksgezondheid van Ontario het onderzoek om voorgestelde reisbeperkingen te verdedigen, zo laat Watteel in haar boek zien.

Als gevolg hiervan, zo schreef ze, heeft het “een enorm spoor van verkeerde informatie gegenereerd”.

Watteel was het ermee eens dat het onderzoek van Fisman et al. gebaseerd was op slechte modellen. Ze voegde eraan toe dat het onderzoek feitelijk ‘frauduleus’ was door openbaar beschikbare actuele gegevens weg te laten die in tegenspraak waren met de gegevens die ze in het artikel presenteerden.

Fisman et al. publiceerde het artikel tijdens de zogenaamde Omicron-golf, die werd gedomineerd door infecties onder de volledig gevaccineerden. In het voorjaar van 2022 hadden mensen die een boost kregen onevenredig meer infecties dan anderen, volgens gegevens op de COVID-19-website van de overheid van Ontario en weergegeven in Watteels boek.

Geen van deze openbaar beschikbare gegevens werd echter in het onderzoek opgenomen.

In plaats daarvan schreef Watteel:

“Fisman et al. bedachten een model om de gewenste resultaten te genereren, waarbij ze elke verwijzing naar gemakkelijk beschikbare gegevens uit de echte wereld die hun resultaten tegenspraken (falsificatie) volledig achterwege lieten. Ze gingen verder met het vermelden van de gekunstelde resultaten als feiten (datavervaardiging) en gingen vervolgens over tot het informeren van het overheidsbeleid op basis van de verzonnen resultaten.

“De onderzoekers bleven het valse verhaal naar voren brengen, lang nadat talloze wetenschappers de bevindingen hadden bestraft en bewijs hadden geleverd voor de onwaarheid van de bevindingen. Dit duidt op een opzettelijke verkeerde voorstelling van zaken en een verkeerde interpretatie van onderzoeksresultaten.”

CMAJ-redacteur, Fisman-collega, blokkeert de beoordeling van het Correlation-artikel

Hickey vertelde het aan The Defender toen ze in augustus 2022 hun paper waarin ze SIR-modellen zoals die van Fisman bekritiseerden, bij CMAJ indienden, redacteur Matthew Stanbrook, M.D., Ph.D. – die ook aan de Universiteit van Toronto werkt en met Fisman heeft samengewerkt aan wetenschappelijke artikelen, beurzen en cursussen – heeft het artikel afgewezen zonder het zelfs maar ter beoordeling door collega’s te hebben opgestuurd.

Hickey en Rancourt gingen in beroep tegen de beslissing en verzochten Stanbrook zichzelf te herroepen. Het tijdschrift stelde voor dat ze hun onderzoek opnieuw zouden indienen bij de open-accessversie van CMAJ, wat ze ook deden. Het werd afgewezen zonder peer review.

Ze gingen in beroep tegen deze beslissing en het document werd ter beoordeling verzonden. Een paar maanden later ontvingen ze twee positieve recensies met gevraagde correcties. Ze reageerden op de recensies en brachten correcties aan in het artikel, in afwachting van publicatie.

Het tijdschrift liet hen vervolgens weten dat er sprake was van een ‘technische fout’ en dat het tijdschrift – dat verondersteld wordt een volledig transparant peer-review-proces te hebben – er niet in was geslaagd hen zorgen te sturen van anonieme interne redacteuren en een anonieme statisticus.

Hickey vertelde The Defender:

“Het is hun beleid dat de namen van de recensenten openbaar zijn en dat de recensierapporten en de herziening, net als de reacties van de auteur, al dat soort dingen openbaar zijn. Dat is het beleid. Daar is geen ontkomen aan.

“En wat doen ze toch? Ze gebruiken anonieme interne mensen om barrières op te werpen en voorwendsels te verzinnen om niet te publiceren, zelfs als er positieve recensies zijn.”

Die anonieme opmerkingen bevatten een suggestie dat ze de gebrekkige wiskundige analyse van Fisman zouden moeten gebruiken, zei Hickey. De auteurs hebben op deze opmerkingen gereageerd in wat ze nu ook als zelfstandig artikel op hun website hebben geplaatst.

Maanden later vroegen ze om een update over de plannen van het tijdschrift voor het artikel en kregen ze te horen dat het tijdschrift besloot dat het artikel niet geschikt zou zijn voor zijn publiek en stelde voor om in plaats daarvan in een modellentijdschrift te publiceren.

Al hun verzamelde kritieken op Fismans paper uit 2022 worden ook verzameld op de Correlation-website.