Verpleeghuizen geven valse diagnoses van schizofrenie om ouderen te verdoven tot onderwerping

Luister naar dit artikel

Een nieuw onderzoek van de New York Times ontdekte een verontrustende landelijke trend in verpleeghuizen, een trend die Amerikanen waarschijnlijk nog meer op hun hoede zal maken om hun dierbaren onder de hoede van deze instellingen te plaatsen. Veel verpleeghuizen geven hun bewoners valse diagnoses zodat ze hen antipsychotica kunnen voorschrijven – waarvan er vele de patiënt volgzamer maken – zo bleek uit het Times-onderzoek.
Volgens de Times zijn “Antipsychotica – die decennialang bekritiseerd werden als ‘chemische dwangbuizen’ – gevaarlijk voor oudere mensen met dementie, waardoor hun kans op overlijden door hartproblemen, infecties, vallen en andere kwalen bijna verdubbeld wordt. Maar onderbemande verpleeghuizen hebben de kalmerende middelen vaak gebruikt, zodat ze niet meer personeel hoeven in te huren om de bewoners te behandelen.”
Medicare-gegevens ondersteunen de bevindingen van dit onderzoek. Het aandeel bewoners met een schizofrenie-diagnose is tussen 2012 en 2021 met 70 procent gestegen. Tegenwoordig heeft één op de negen bewoners een schizofrenie-diagnose. De prevalentie van de ziekte bij het grote publiek schommelt tussen 0,25 procent en 0,64 procent, of ongeveer één op de 150 mensen.
Volgens de rapportage door Yahoo News: “In mei zei een rapport van een federaal toezichtsbureau dat bijna een derde van de langdurig verpleeghuisbewoners met schizofreniediagnoses in 2018 geen Medicare-record had om voor de aandoening te worden behandeld.”
Het is belangrijk om te weten dat schizofrenie een levenslange aandoening is die zich meestal aan het begin van de twintig voordoet. Het is buitengewoon zeldzaam dat iemand na de leeftijd van 40 wordt gediagnosticeerd. Het is niet geloofwaardig dat iemand deze aandoening op hoge leeftijd zou ontwikkelen, of zo vele jaren zonder zou leven.
Dr. Michael Wasserman, een geriater en voormalig directeur van een verpleeghuis, zei: “Mensen worden niet alleen wakker met schizofrenie als ze ouder zijn … het wordt gebruikt om de regels te omzeilen.”
De regels waar Dr. Wasserman naar verwijst, werden in 2012 ingevoerd door de federale overheid en vereisen dat verpleeghuizen het aantal patiënten melden dat ze hebben met antipsychotica, omdat ze zo’n bedreiging vormen voor ouderen. Medicare houdt dit aantal bij, beoordeelt de faciliteiten op basis daarvan en probeert het aantal patiënten dat deze krachtige medicijnen krijgt te verminderen. Maar hun statistieken sluiten patiënten met een schizofreniediagnose uit om mee te tellen.
Dit is waarschijnlijk de reden waarom zoveel verpleeghuizen patiënten met deze specifieke ziekte diagnosticeren. Door dit te doen, zijn ze in staat om hen uit te schakelen met antipsychotische medicijnen zonder hun beoordeling of hun publieke imago te schaden.
Als dit verhaal je schokt en verontwaardigd maakt, prima. Het is in strijd met wereldwijd aanvaarde mensenrechtennormen, de Amerikaanse grondwet en de beginselen van individuele vrijheid.
In de VS weten ze al lang dat het ethisch verkeerd is om mensen medicijnen op te dringen. Precies om deze reden verbood president Reagan al in 1987 het gebruik van medicijnen die in het belang zijn van het personeel of het verpleeghuis in plaats van de patiënt. Maar zoals zo vaak het geval is, zijn wetten niet voldoende geweest om slechte gedrag uit te bannen.
Het is duidelijk dat deze verpleeghuizen de maas in de schizofrenie gebruiken, en de medicijnen die bedoeld zijn om het te behandelen, als een manier om dementiepatiënten, die moeilijk te verzorgen zijn, te bedwingen. Er is geen denkbare reden waarom deze patiënten deze diagnoses of deze medicijnen zouden krijgen voor hun welzijn.
Hoewel dit verhaal draait om medische vrijheid later in het leven, is het vergelijkbaar met een andere misbruikpraktijk die in de kindertijd begint: de overmedicatie van kinderen met ADHD, die vaak wordt gebruikt om onstuimige kinderen voor de klas te onderwerpen. Bescherming van lichamelijke autonomie is een kwestie die ons het hele leven achtervolgt.
Verpleeghuizen hebben al enige tijd moeite om hun rekeningen te betalen en personeel vast te houden, maar de pandemie verergerde dat probleem. De werkgelegenheid in verpleeghuizen is sinds februari 2020 met meer dan 380.000 gedaald en die trend valt samen met een toename van het gebruik van deze medicijnen.
En dit is nog maar de laatste in een lange rij verontrustende verhalen over de zorg die ouderen in verpleeghuizen in het hele land krijgen. Velen werden aan het begin van COVID-19 gedood door de beslissingen van wetgevers die besmettelijke mensen weer in hun midden plaatsten. Anderen zijn geblokkeerd om dierbaren te zien die hun behandeling en voorschriften in de gaten kunnen houden.
Deze gebeurtenissen roepen ernstige en verstrekkende zorgen op over de veiligheid en levensvatbaarheid van deze instellingen.

De pandemie en individuele vrijheid

De meningsverschillen over het beleid tijdens de pandemie zijn vaak terug te voeren op een eeuwenoud argument: het individu versus het collectief. En tijdens deze debatten is het duidelijk geworden dat veel mensen niet echt, consequent, in individuele vrijheid geloven. Dat is vooral zichtbaar als het gaat om discussies over medische vrijheid.
Maar dit verhaal zou moeten dienen als een herinnering dat de vragen van lichamelijke autonomie niet genuanceerd zijn; ze zijn zo zwart-wit als ze komen. Als iemand geen recht heeft op zijn eigen lichaam en wat erin gaat, kan hij zeker niet claimen vrij te zijn. Voor de pandemie was dit een vrij basale norm voor mensenrechten en burgerlijke vrijheden.
Na de Tweede Wereldoorlog hebben de Verenigde Naties dit concept vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Artikel 3 van deze verklaring stelt: “Een ieder heeft recht op leven, vrijheid en veiligheid van zijn persoon.” Deze clausule wordt vaak het recht op geïnformeerde toestemming genoemd. Dit betekent in wezen dat het een schending van de mensenrechten is als een persoon medische procedures of geneesmiddelen krijgt toegediend zonder zijn vrijwillige, geïnformeerde toestemming.
En lang voordat de Verenigde Naties kwamen, legde de Amerikaanse grondwet dit principe vast in het vierde amendement van de Bill of Rights. Daarin hebben de oprichters het recht vastgelegd om veilig te zijn in iemands persoon en eigendom. Als het gaat om medische procedures, zijn we geen echt vrij volk als we niet het vermogen hebben om te bepalen wat er in ons lichaam gaat.
Deze verpleeghuispatiënten geven vrijwel zeker geen “geïnformeerde toestemming” voor hun medicijnen. Velen hebben dementie en zijn niet in staat om deze beslissingen te nemen, of ze zijn zich niet bewust van wat ze in de eerste plaats krijgen. In deze omstandigheden zouden dergelijke beslissingen via hun nabestaanden moeten worden genomen, maar dat gebeurt niet.
Deze praktijk in verpleeghuizen is een slechte, maar het dient als een belangrijke illustratie van het belang van lichamelijke autonomie en onze noodzaak om deze consequent te verdedigen tegen alle aanvallen.
Bronnen: FEE.org