Fact Checked
PITTSBURGH – Chronische afstoting van getransplanteerde organen is de belangrijkste oorzaak van transplantaatfalen en een die het gebied van orgaantransplantatie in bijna zes decennia niet heeft overwonnen sinds de komst van immunosuppressiva het veld tot bloei heeft gebracht.
Nu, een nieuwe ontdekking onder leiding van onderzoekers van de University of Pittsburgh School of Medicine en het Houston Methodist Hospital, suggereert dat het aangeboren immuunsysteem zich specifiek kan herinneren dat vreemde cellen de weg kunnen banen naar geneesmiddelen die de overleving op lange termijn van getransplanteerde organen verlengen. De bevindingen, gebaseerd op resultaten in een muismodel, worden vandaag gepubliceerd in het tijdschrift Science.
De mate van acute afstoting binnen een jaar na een transplantatie is aanzienlijk afgenomen, maar veel mensen die een orgaantransplantatie krijgen, hebben waarschijnlijk een tweede in hun leven nodig vanwege chronische afstoting, “zegt Fadi Lakkis, MD, die de Frank & Athena Sarris leerstoel in transplantatiebiologie en wetenschappelijk directeur van het Thomas E. Starzl Transplantation Institute in Pitt. “De ontbrekende schakel op het gebied van orgaantransplantatie is een specifieke manier om afstoting te voorkomen, en deze bevinding brengt ons een stap dichter bij dat doel.”
Het immuunsysteem bestaat uit aangeboren en adaptieve takken. De aangeboren immuuncellen detecteren als eerste vreemde organismen in het lichaam en zijn nodig om het adaptieve immuunsysteem te activeren. Immunologisch “geheugen” – dat ons lichaam in staat stelt vreemde indringers te onthouden, zodat ze ze in de toekomst sneller kunnen bestrijden – werd uniek geacht voor het adaptieve immuunsysteem. Vaccins profiteren bijvoorbeeld van deze functie om langdurige bescherming te bieden tegen bacteriën of virussen. Helaas is deze zeer kritieke functie van het immuunsysteem ook de reden waarom getransplanteerde organen uiteindelijk worden afgestoten, zelfs in aanwezigheid van immuunonderdrukkende medicijnen.
In de nieuwe studie, gebruikte Lakkis, samen met co-senior auteurs Martin Oberbarnscheidt, MD, Ph.D., assistent-professor chirurgie in Pitt, en Xian Li, MD, Ph.D., directeur van het Immunobiology & Transplant Science Center bij Houston Methodist Hospital een genetisch gemodificeerd muis-orgaantransplantatiemodel om aan te tonen dat de aangeboren immuuncellen, eenmaal blootgesteld aan een vreemd weefsel, een immuunrespons zouden kunnen onthouden en initiëren als ze in de toekomst aan dat vreemde weefsel zouden worden blootgesteld.
“Van aangeboren immuuncellen, zoals monocyten en macrofagen, is nooit gedacht dat ze geheugen hebben”, zegt Oberbarnscheidt. “We ontdekten dat hun vermogen om vreemde weefsels te onthouden net zo specifiek is als adaptieve immuuncellen, zoals T-cellen, wat ongelooflijk is.”
De onderzoekers gebruikten vervolgens moleculaire en genetische analyses om aan te tonen dat een molecuul genaamd gepaarde Ig-achtige receptor-A (PIR-A) nodig was voor deze herkenning en geheugenfunctie van de aangeboren immuuncellen in de gastheren. Wanneer PIR-A ofwel werd geblokkeerd met een synthetisch gemanipuleerd eiwit of genetisch werd verwijderd uit het gastdier, werd de geheugenreactie geëlimineerd, waardoor getransplanteerde weefsels veel langer konden overleven.
“Als we precies weten hoe het aangeboren immuunsysteem een rol speelt, wordt de deur geopend voor de ontwikkeling van zeer specifieke geneesmiddelen, waardoor we kunnen afstappen van algemeen immunosuppressieve geneesmiddelen die aanzienlijke bijwerkingen hebben”, aldus Lakkis.
De bevinding heeft implicaties die verder gaan dan transplantatie, aldus Oberbarnscheidt. ‘Een breed scala aan ziekten, waaronder kanker en auto-immuunziekten, zou kunnen profiteren van dit inzicht. Het verandert de manier waarop we denken over het aangeboren immuunsysteem.’
Een volledige lijst van auteurs van studies is te vinden in het tijdschriftartikel.
De studie werd ondersteund door subsidies van de National Institutes of Health AI145881, AI080779 en AI099465 en de University of Pittsburgh.
Bronnen:
